28. sierpnia przypada Święto Lotnictwa Polskiego. Ustanowione decyzją Ministra Obrony Narodowej w 1993 roku, obchodzone w rocznicę zwycięstwa kapitana pilota Franciszka Żwirki oraz inżyniera pilota Stanisława Wigury w Międzynarodowych Zawodach Samolotów Turystycznych Challenge w 1932 w Berlinie. W latach 30′ XX wieku lotnictwo było modne. Powiedzielibyśmy – na fali. Latanie kojarzono z nowoczesnością i postępem a II RP bardzo chciała być nowoczesna, postępowa i skrzydlata. Jeśli jeszcze w grę wchodziła rywalizacja z Niemcami … warto zobaczyć jakie emocje wzbudzał w 1932 roku konkurs lotniczy, który pod koniec był już prawdziwym polsko-niemieckim sportowym pojedynkiem.
Berlin. 28.8. Jeszcze nigdy – w dwóch dotychczasowych europejskich lotach okrężnych – nie było do ostatniej chwili wiadomem, kto zajmie pierwsze miejsce. Toteż zainteresowanie pierwszą próbą lotu było olbrzymie, tak w Polsce, a może większe jeszcze w Niemczech.
Lotnisko Tempelhof pod Berlinem nie widziało jeszcze takich tłumów jak w ostatnią niedzielę, mimo tego, że na tem samem lotnisku odbywały się atrakcyjniejsze imprezy, że wymienimy choćby popisy zręczności (akrobatykę powietrzną) czy loty masowe. Wiadomem było, że po ukończeniu lotu europejskiego Żwirko prowadził różnicą 5 pkt, lecz Niemcy mając znacznie szybsze maszyny, łudzili się, że zdołają Polaka zepchnąć z pierwszego miejsca, gdyż ostatnia konkurencja to konkurs absolutnej szybkości.
Atmosferę towarzyszącą skolei kibicom polskich lotników oddał za to niejaki redaktor SAS. Pisał, że wszystko stało się zupełnie nieważne. Nikt nie interesował się niczym innym jak tylko kapitanem Żwirką i co najdziwniejsze nagle wszyscy ale to wszyscy znali się na lotnictwie. Tu moglibyśmy sparafrazować „wszak wszyscy jesteśmy drużyną narodową”.
Nawet strajk magistracki zbladł wobec zagadnienia czy Żwirko obroni się przed Possem, czy Poss nadrobi owe sławne 11 punktów. O 11 punktach wie każde dziecko.
Oprócz sportowej relacji z zawodów Kurier Poznański publikuje krótki artykuł redaktora Jerzego Drobnika. To również komentarz z turnieju ale bardziej narracyjny – osnuty na wątku trochę w typie przysłowiowego już „dziadka z Wehrmachtu”. Otóż okazuje się, że kapitanowi Żwirce, przypisywano bycie byłym niemieckim podoficerem. Jego znakomite umiejętności miały być efektem niezawodnej szkoły niemieckiej. Redaktor Drobnik postanowił zdementować te „rewelacje” u źródła.
W kantynie, ustrojonej barwami wszystkich narodów, biorących udział w zawodach, znajduje przy szklance piwa szefa drużyny polskiej, majora pilota Wojtygę z M.S. Wojsk. (Departament aeronautyki), inż. Krzyczkowskiego i kapitana pilota Dnokińskiego oraz kapitana Giedgwogda. Miny dobre, nastrój doskonały. Pytam o Żwirkę. Cóż to za bajki opowiadają o Żwirce, że jest byłym podoficerem niemieckim! Mjr. Wojtyga protestuje. Nigdy nie był w wojsku niemieckim. Urodzony w Warszawie. Szkoła pilotów w 1922 roku w Bydgoszczy. (…) Niemcom po prostu nie chce się w głowie pomieścić, że można się czegoś nauczyć również w Polsce.
Sport traktowany był jako znaczący element propagandy międzynarodowej. Biorąc to pod uwagę w roku 1932 Polska odnosiła niezwykłe sukcesy na tym polu. Bite rekordy, zdobyte trofea i puchary były komentowane w ówczesnych mediach przez co rozsławiały nasz kraj. Należy przecież wspomnieć, że krótko przed zwycięstwem Żwirki i Wigury, na olimpiadzie w Los Angeles Polska zdobyła trzy medale w lekkiejatletyce – Kusociński, Walasiewiczówna i Wajsówna. Sukcesy odnieśli też wioślarze i szermierze. I znów podkreślano naszą przewagę nad reprezentacją Niemiec. Czas chyba się przyzwyczaić, że już do końca świata będziemy te rewanże za Grunwald uskuteczniać.
Nie było chyba w dniach 27-30.08.1932 dziennika polskiego, który by nieodnotował zwycięstwa duetu Żwirko i Wigura. w Gazecie Gdańskiej nr 198 z 30.08 znajdziemy także biogram kapitana Żwirki. Niech powyższy, krótki wpis będzie wskazówką dla wszystkich zainteresowanych poruszonym tematem.
